Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραδοσιακά Θρακιώτικα με την πανκ; Μάλλον έχουν. Και η σχέση αυτή ακούει στο όνομα Θραξ Πανκc / Τhrax Punks.

Όπως λένε και οι ίδιοι, ο πιο εύκολος τρόπος να περιγράψει κανείς αυτό που κάνουν είναι η λέξη «Πανκοπανηγυροψυχεδέλεια», το πάντρεμα δηλαδή της πανκ, του πανηγυριού και της ψυχεδέλειας, το οποίο προέκυψε τόσο τυχαία όσο και η ίδια η λέξη. Και μέσα σε λίγα χρόνια τους οδήγησε από τους γάμους και τα πανηγύρια σε συναυλίες και φεστιβάλ.

Έντονα πολιτικοποιημένοι, με την αγάπη για αυτό που κάνουν να ξεχειλίζει και με το βλέμμα στραμμένο στην ουσία της παράδοσης, τρεις φίλοι, ο Βάιος, ο Γιώργος και ο Πάνος, μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις τους για την μουσική δημιουργία στην Ελλάδα, την mainstream κουλτούρα, την trap, την παράδοση και τον ρόλο του καλλιτέχνη σε μια εποχή δυστοπική.

Μαζί με την Μαρία Γαλάτη, τους συναντήσαμε σε ένα μικροσκοπικό στούντιο κάπου στο Μεταξουργείο. Και παρότι διακόψαμε την πρόβα τους, εκείνοι μας υποδέχτηκαν σαν να μας γνωρίζουν χρόνια. Να μην σας τα πολυλογώ, ξεκινήσαμε μια συζήτηση, η οποία πήγε κάπως έτσι:

Πράξη πρώτη: Εισαγωγή στην «Πανκοπανηγυροψυχεδέλεια»

«Ξεκινήσαμε από φοιτητές, παίζαμε μαζί. Κάναμε πολλή παρέα με τον Γιώργη τότε. Και κάπως έτσι, πειραματιζόμενοι σε γλέντια, πανηγύρια, καφενεία και οικογιορτές, άρχισαν να μας καλούν σε φεστιβάλ. Εμείς θέλαμε να εξελίξουμε τον ήχο. Βρήκαμε τον Πάνο που κι αυτός ψηνόταν φουλ, οπότε γίναμε τρεις και έχουμε μια αντίστοιχη έμφαση από τότε μέχρι σήμερα. Όπως μας βλέπετε σήμερα είμαστε από το 2015» μας εξηγεί ο Βάιος και συνεχίζει:

«Με τη μουσική ασχολούμασταν από μικροί.  Δεν νομίζω ότι γεννήθηκε ποτέ καμία ιδέα Thrax Punks. Προέκυψε. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά νομίζω απ’ ό,τι μπορεί να νομίζει ο κόσμος. Παίζαμε παραδοσιακά σε γλέντια - όπως κάνει οποιοσδήποτε παραδοσιακός μουσικός που παίζει παραδοσιακή μουσική. Αλλά, επειδή είμαστε μια γενιά που έχουμε ακούσει και άλλη μουσική, από χαβαλέ αρχικά, ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε  πράγματα. Ο χαβαλές έγινε “ρε συ, είναι πιο ωραία έτσι”. Μπαίνεις σε ένα μονοπάτι λίγο πιο πειραματικό, γιατί θες να δοκιμάσεις. Δεν τα παίζαμε ποτέ όπως ήταν. Κάθε φορά που παίζαμε, βάζαμε κάτι έξτρα».

Ο Γιώργος θα προσθέσει λίγο αργότερα ότι «ο καιρός που ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί ήταν το 2006, όπου ήμασταν φοιτητές, ακούγαμε φουλ punk και φουλ metal, και όχι μόνο. Παίζοντας αυτά τα κομμάτια, επειδή ποτέ δεν κάναμε πρόβες, βάζαμε μέσα στοιχεία των ακουσμάτων μας. Έτσι, αυθόρμητα».

Ο Βάιος μου περιέγραψε πώς ξεκίνησαν να πειράζουν την παραδοσιακή μουσική, δίνοντάς μου ορισμένα παραδείγματα. «Στη Θράκη, εκτός από τη Ρωμυλία, δεν θα ακούσεις ποτέ παύσεις. Όταν βάζαμε παύσεις και έμπαιναν οι φωνές μόνες τους ακαπέλα και μετά έμπαινε η μουσική, ακόμα και αυτό ήταν μια μικρή ενορχήστρωση.

Ήταν ένα στοιχείο που, για την εποχή, δεν το άκουγες. Όσοι μας άκουγαν τότε, έλεγαν “Μα καλά τι κάνετε, αυτό δεν γίνεται στην παράδοση”. Και αυτό ήταν το πιο απλό. Μια απλή παύση. Τα παιξίματα στην γκάιντα παραπέμπουν σε άλλο όργανο, δεν παραπέμπουν τόσο σε παραδοσιακό. Ένα γύρισμα από μπάσο ή από κιθάρα, κάτι τόσο απλό.

Αλλά θέλοντας και μη, αυτό το απλό πράγμα το παίζαμε, γιατί τα ακούγαμε αυτά συνέχεια. Οπότε δεν είπαμε θα κάνουμε “αυτό”, θα κάνουμε μια μπάντα που θα είναι “έτσι”. Ήταν η ζωή μας ούτως ή άλλως έτσι, οπότε δοκιμάζαμε αυτά τα πράγματα».

Και έτσι αυθόρμητα, απροσδόκητα, τυχαία και απροβάριστα, «πείραξαν» παραδοσιακά κομμάτια, πολύ διακριτικά και συνάμα εξαιρετικά άτσαλα, τόσο ώστε στην αρχή να ενοχλήσουν εκείνους που, όπως λέει ο Βάιος, ήταν πορωμένοι με τον «ατόφιο» χαρακτήρα της παράδοσης.

«Κάποιους στην αρχή τους ενοχλούσε, με την έννοια ότι υπήρχε τότε μια πόρωση ότι την παίρνω την παράδοση και την αφήνω ατόφια. Το οποίο γενικά είναι ένα αφήγημα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, γιατί και αυτοί που το έλεγαν αυτό απλά ακούγαν τους τελευταίους που το επαίξαν, δεν ήξεραν τι γινόταν πριν από αυτό. Ήταν σαν να μας έλεγαν να παραμείνουμε στο τελευταίο που έχουμε μάθει και μην το εξελίξουμε περισσότερο, κάτι που εμάς δεν μας έψησε. Υπάρχει κόσμος που το κάνει για την έρευνα και καταγράφει, αλλά εμάς δεν μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε κάτι. Εμάς μας ενδιέφερε να εκφραστούμε μέσα από αυτό που κάνουμε».

Βέβαια, ο Γιώργος θα μας πει ότι δεν ενοχλήθηκαν μονάχα οι «παραδοσιακοί». «Και το ανάποδο έχει την πλάκα του. Όταν ξεκινήσαμε να τα πειράζουμε, και τους παραδοσιακούς ενοχλούσε, αλλά έχει τύχει να πάμε και σε συναυλία και κατά τη διάρκεια έχω ακούσει σχόλιο “Τι Thrax Punks, που είναι το πανκ; Αυτοί παραδοσιακά παίζουν”».

Το παραδοσιακό έχει καθαρίσει από δεξιά και ακροδεξιά τα τελευταία χρόνια. Παλιότερα ο κόσμος το έβλεπε και έτσι: ότι αυτοί που ασχολούνται με αυτό είναι εθνικιστές, πατριώτες και συντηρητικοί. Αυτό πια δεν υπάρχει

Μεταξύ πρώτης και δεύτερης πράξης παρεμβάλλεται μια βαθιά συζήτηση για την σύμπραξη της παράδοσης με την ποπ και mainstream κουλτούρα.

Ρώτησα τους Thrax Punks γιατί έχουν στραφεί τόσο έντονα - σε σχέση με το παρελθόν τουλάχιστον - οι νεότερες γενιές στις ρίζες και την παράδοση και ο Βάιος ήταν μάλλον ξεκάθαρος:

«Το παραδοσιακό θεωρείται πλέον κάτι πιο εξωτικό. Τα προηγούμενα χρόνια είχε παραγίνει νομίζω αυτό με τις ξενόφερτες κουλτούρες, με το mainstream. Κάποτε το ροκ ήταν εκεί να ξεφύγουμε λίγο από τα δικά μας, από την παράδοση και από το “όλο τα ίδια και τα ίδια”. Αλλά νομίζω ότι αυτό έχει κάνει τον κύκλο του. Εννοείται ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να ακούει για πάντα μουσική από όλο τον κόσμο, αλλά η παράδοση έχει ξαναγυρίσει πίσω, γιατί φαίνεται ως κάτι εξωτικό και έχει λείψει στον κόσμο.

Εκτός αυτού, η παράδοση βγαίνει από μέσα μας κάπως αβίαστα. Ο κόσμος θέλει να χορέψει, να πιαστεί. Του φέρνει αναμνήσεις από το χωριό. Όταν πας σε μια συναυλία δεν συνυπάρχεις οργανωμένα. Στο χορό θα αναγκαστείς να οργανωθείς με τον άλλο με ένα τρόπο για να περάστε καλά.

Αυτό δεν ξέρω αν είναι μόδα ή δεν είναι, αλλά εγώ βλέπω ότι ο κόσμος το έχει και ανάγκη, σαν να έχει ανακαλύψει κάτι τόσο ωραίο, στο οποίο μπορείς να χωρέσεις και εσύ».

Ο Γιώργος θα σχολιάσει ότι «το παραδοσιακό έχει καθαρίσει από δεξιά και ακροδεξιά τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή παλιότερα ο κόσμος το έβλεπε και έτσι: ότι αυτοί που ασχολούνται με αυτό είναι εθνικιστές, πατριώτες και συντηρητικοί. Αυτό πια δεν υπάρχει. Τα τελευταία 10-15-20 χρόνια έχει αδειάσει και έχει καθαρίσει από αυτήν την αντίληψη, οπότε πήγε απ' την άλλη τελείως. Πολύς αριστερός κόσμος το ακούει. Τα τελευταία χρόνια έχει μαζικοποιηθεί η δράση τους».

Σας χαλάει αυτή η μαζικότητα;

Γιώργος: Κάπως ναι. Όταν οτιδήποτε γίνεται υπερmainstream, κουράζει. 

Πάνος: Μας χαλάει στo πλαίσιo του να σε ακολουθεί κάποιος επειδή είναι μόδα αυτό και όχι επειδή ακούει τη μουσική σου.

Βάιος: Το να μας ακολουθεί πολύς κόσμος επειδή όντως κάτι έχει αλλάξει και όντως του δίνει κάτι αυτό, προφανώς μας χαροποιεί. Άμα γίνεται με αυτό τον τρόπο είναι ωραίο. Άμα συμβαίνει από μόδα είναι προβληματικό, με την έννοια ότι δεν υπάρχει ουσία πίσω από αυτό. Γίνεται μόνο λόγω μόδας. Ακόμα και έτσι όμως, καλύτερα να είναι mainstream μια μόδα η οποία έχει μια ουσία - άμα την ψάξεις λίγο παραπέρα - παρά να είναι μόδα κάτι επιφανειακό, όπως έχει γίνει και με την τραπ, που είναι εξαιρετική μουσική - ακούς και ωραίες παραγωγές και ωραίες ψυχεδέλειες - αλλά ακούς και τον στίχο, με ένα ύφος τάχα μαγκιόρικο.

Και κάπου εδώ η συζήτηση στρέφεται στην πιο μαζική μόδα των τελευταίων ετών: την τραπ.

Πάνος: Καλά, τώρα και το «εξαιρετική μουσική» είναι λίγο σχετικό. Έχουν πολύ καλή παραγωγή.

Βάιος: Έχει ωραία πράγματα. Θα είχε ενδιαφέρον με μια άλλη υποστήριξη στίχου. Αλλά όταν ακούς για όπλα και γυναίκες και ακούς ένα στίχο πολύ προσβλητικό για το γυναικείο φύλο και όλα τα διάμεσα φύλα που μπορεί κανένας να υποστηρίζει, είναι υποτιμητικό για τον άνθρωπο γενικά. Και ρατσιστικά σχόλια θα ακούσεις και χλευασμό. Αυτό το πράγμα, όταν γίνεται mainstream είναι λίγο επικίνδυνο.

Πάνος: Είναι περισσότερο υποτιμητικό για τον άντρα παρά για τη γυναίκα. Εμένα με υποτιμάει να λέει ότι ένας άντρας σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο για τη γυναίκα. Είναι πισωγύρισμα κοινωνικά αυτό.

Βάιος: Δεν είναι ο κανόνας. Υπάρχουν και πάρα πολλοί ωραίοι τράπερς…

Πάνος: Τους οποίους ακόμα τους ψάχνουμε. (γέλια)

Βάιος: Εμένα προσωπικά μου αρέσει ο Νέγρος του Μοριά, με όλο αυτό που έχει κάνει με το ρεμπέτικο. Μπορεί να μην είμαι 100% στο στίχο αλλά μου βγάζει όλο το υπόβαθρο, αυτό που γίνεται είναι κάτι που μ’ αρέσει. Και στο χιπ χοπ το ίδιο. Υπάρχει χιπ χοπ πάρα πολύ καλό, όπως είναι ο Εισβολέας - και ωραίες μουσικές και μίξεις. Γενικά το χιπ χοπ πετάει, αλλά υπάρχουν και αυτοί που είναι μετριότητα κατ’ εμάς.

Μπορείτε να καταλάβετε αν το κοινό έρχεται γιατί σας γουστάρει φουλ και είναι το κοινό σας ή αν έρχεται επειδή είναι της φάσης;

Βάιος: Είναι δύσκολο να το καταλάβεις αυτό. Εννοώ ότι θα δεις κόσμο να χορεύει, δεν μπορείς να ξέρεις αν αυτός που χορεύει έχει έρθει μόνο για το χορό ή πήρε κάτι παραπάνω.

Πάνος: Σε κάθε περίπτωση, και μόνο που έρχεται κάποιος και πληρώνει εισιτήριο και στηρίζει την ελληνική σκηνή, είτε φασαίος είτε όχι, βοηθάει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Αν έρχεται αυτός ο άνθρωπος και στηρίζει μία μπάντα, δεν με ενδιαφέρει τι είναι. Δεν είναι ότι το κάνεις για τα λεφτά. Απλά είναι όμορφο να στηρίζεις κάποιον άνθρωπο, όταν βλέπεις ότι κάνει κάτι το οποίο σου αρέσει.

Πράξη δεύτερη: Προς την πραγμάτωση της «Πανκοπανηγυροψυχεδέλειας»

Ο Γιώργος, κάπου εδώ, αποφασίζει να μεταφέρει τη συζήτηση από την τραπ στις μπάντες και την εξέλιξη, τόσο των ίδιων των Thrax Punks όσο και γενικά των μουσικών σχημάτων, τα τελευταία χρόνια.

«Το “ποιοτικό” έχει εξελιχθεί. Δεν είναι το ίδιο με πριν 10 χρόνια, που έπαιζαν δύο μπάντες παραδοσιακά όπως να ‘ναι και γούσταρε ο κόσμος. Πλέον το ψάχνει περισσότερο και ο μουσικός και ο ακροατής. Επειδή υπήρξαν πολλές μπάντες, κάθε μία ανέβασε τον πήχη για να έχει τον κόσμο της, για να την ακολουθούν για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Φτιάχνει το ύφος, φτιάχνει το ρεπερτόριο. Εξελίσσεται όλο αυτό το πράγμα, δεν είναι απλά μια φάση».

Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν αυτή η εξέλιξη για εσάς;

Πάνος: Είναι λίγο οξύμωρο αυτό, γιατί ήταν ταυτόχρονα και αρκετά δύσκολο αλλά και πολύ εύκολο. Δηλαδή γίνανε όλα αυτόματα, αλλά για να γίνουν όλα αυτόματα από πίσω έπαιζε μια προετοιμασία, πολύ δύσκολη και πολύ προσωπική δουλειά.

Γιώργος: Ξεκίνησε πολύ δύσκολα γιατί ήμασταν κάποιοι τύποι που παίζουν παραδοσιακά και κάνουν μίξεις με κιθάρες και πανκ, που μας κοίταγαν καλά καλά, και ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στη μόδα, οπότε μετά ήταν πιο εύκολο.

Πάνος: Μουσικά πάντως έγινε πιο εύκολα από όσο φαίνεται.

Βάιος: Κάπως αβίαστα μας βγαίνει και το κάνουμε, γι’ αυτό και το κάνουμε πολύ εύκολα και γι’ αυτό έχουμε αφοσιωθεί σε αυτό. Είναι ξεκούραστο, δεν είναι κάτι που παιδευόμαστε να το κάνουμε.

Γιώργος: Κάναμε αυτό που κάναμε εγώ με τον Βάιο μέσα στην τρέλα, το άκουσε ο Πάνος, οραματίστηκε, σύμφωνα με τις ικανότητες του, κάποια πράγματα και δέσανε όλα στο τέλος.

Βάιος: Η μουσική είναι ένα κομμάτι το οποίο, όσο ασχολείσαι και αφοσιώνεσαι, εξελίσσεται. Εννοείται ότι πρέπει και εσύ να κάνεις θυσίες και το κάτι παραπάνω για αυτό - γιατί βλέπεις και κόσμο πολλές φορές που αφήνεται και λίγο στη μοίρα, που και εμείς το έχουμε κάνει κατά καιρούς για διάφορους λόγους.

Δυστυχώς όλοι προσπαθούν να καλουπωθούν με τον ίδιο τρόπο: όλοι πρέπει να τελειώσουν μια σχολή, πρέπει να κάνουν μια δουλειά, πρέπει να βαφτιστούν κάτι από νωρίς για να συνεχίσει η πορεία τους

Αν κάτι δεν μπορείς να είσαι στην Ελλάδα, ώστε να θεωρείσαι σοβαρός και ευυπόληπτος, αυτό είναι σίγουρα καλλιτέχνης. Η ενασχόληση με την τέχνη στην Ελλάδα οπωσδήποτε δεν λογίζεται ως δουλειά και αυτό γιατί, όπως μας εξηγεί ο Βάιος, «συνηθίζουμε σε μια κοινωνία, που από μικροί σε βάζει σε ένα καλούπι».

«Σαν μουσικός, το πιο δύσκολο για μένα κομμάτι ήταν να αποδεχτείς εσύ αρχικά ότι αυτό μπορείς να κάνεις και αυτό πρέπει να κάνεις - πρέπει να κάνω αυτή την δουλειά, εύκολη, δύσκολη, κακοπληρωμένη, πρέπει να την κάνω. Οπότε έπρεπε να αφήσουμε άλλες δουλειές που είχαμε, να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Η ίδια κοινωνία δεν αποδέχεται έναν μουσικό στην Ελλάδα, δεν αποδέχεται ότι μπορεί να είναι επάγγελμα ένας μουσικός. Είναι σε φάση “παράλληλα κάνετε κι άλλες δουλειές ή κάνετε μόνο αυτό;”. Συνέχεια αυτή η ερώτηση. Συνηθίζουμε σε μια κοινωνία, που από μικρούς μας βάζει σε ένα καλούπι και δεν δίνει πολλά περιθώρια.

Δυστυχώς όλοι προσπαθούν να καλουπωθούν με τον ίδιο τρόπο: όλοι πρέπει να τελειώσουν μια σχολή, πρέπει να κάνουν μια δουλειά, πρέπει να βαφτιστούν κάτι από νωρίς για να συνεχίσει η πορεία τους. Δεν δίνονται περιθώρια σε έναν νέο άνθρωπο να καταλάβει τι θέλει από νωρίς ώστε να πάρει τη σωστή κατεύθυνση. Μεγαλώνει κόσμος ο οποίος ξεκινάει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που δεν του κάνει. Και έχει μπει τόσο μέσα σε αυτό, που μη μπορώντας πια να το να το διαχειριστεί, ξεκινάνε διάφορα προβλήματα και όλα αυτά που βλέπουμε καθημερινά προκύπτουν και από αυτό. Είναι μια κοινωνία που σε καταπιέζει στο πώς θα εξελιχθείς μετέπειτα. Οπότε κάπως εκεί ζοριστήκαμε πολύ εμείς.

Είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις ως μουσικός στην Ελλάδα. Πρέπει να έχεις - θα ακουστεί λίγο καπιταλιστικό αυτό που θα πω - πρέπει να είσαι λίγο business man. Δηλαδή πρέπει να έχεις στο νου σου το πώς θα προωθηθείς, το τι θα πρέπει να κάνεις ώστε να βγαίνει ο μήνας, να έχεις στο μυαλό σου ότι μπορεί να κάνεις πολλά διαφορετικά πράγματα. Ο Πάνος, για παράδειγμα, γράφει μουσική για θέατρο παράλληλα, εγώ έχω και μια δεύτερη μπάντα, ο Γιώργης φτιάχνει μέλι.

Ο καθένας βρίσκει ένα mix πραγμάτων που κάνει για να επιβιώσει. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο ως Thrax. Θα το κάνουμε σε μια περίοδο, αλλά ξέρουμε ότι μπορεί να μην είναι για πάντα, γιατί αλλάζουν οι εποχές. Μπορεί κάποια στιγμή οι Thrax να μην είναι όπως είναι τώρα, να είναι κάτι άλλο. Δεν μπορείς να επιβιώσεις από αυτό οικονομικά. Είναι ένα κομμάτι που προσφέρει κάτι σε εμάς ως έσοδο, μέχρι εκεί. Δεν είναι ότι θα βασιστούμε μόνο σε αυτό, όμως αυτό που φροντίζουμε να κάνουμε όλοι μας είναι να είμαστε στη μουσική με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα παίξουμε και σε άλλες μπάντες, θα κάνουμε μαθήματα, θα παίξουμε σε γάμους, θα παίξουμε σε πανηγύρια. Σίγουρα για έναν άνθρωπο της παράδοσης είναι πολύ πιο εύκολο να επιβιώσει στην Ελλάδα από ό,τι ένας άνθρωπος σε άλλα είδη. Έχει περισσότερες διεξόδους επαγγελματικές. Έχει το πανηγύρι. Το κομμάτι πανηγύρι καλώς ή κακώς θα συνεχίσει να υπάρχει για πολλά χρόνια ακόμα στην Ελλάδα. Ένας ροκ μουσικός ή ένας μουσικός τζαζ θα είναι πολύ πιο δύσκολο να επιβιώσει».

Σε αυτό, ο Πάνος έρχεται να προσθέσει και τον παράγοντα τύχη.

«Άλλες ευκαιρίες έχει ο ένας, άλλες ο άλλος. Είναι να είσαι και λίγο τυχερός, να είσαι τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος, είναι οι συγκυρίες γύρω σου. Θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, να δουλεύεις πάρα πολύ. Υπάρχει μια έκρηξη στην ελληνική σκηνή. Υπάρχουν μπάντες που κάνουν πάρα πολύ ωραία πράγματα αλλά γενικότερα δεν έχουμε κάποια τεράστια μουσική παραγωγή στην Ελλάδα από συγκροτήματα, είναι λίγα. Μετά από αυτό που έγινε στα 90s με το ελληνικό ροκ, όλοι νομίζουν ότι μπορούν να πάρουν ένα όργανο, να κάνουν τρεις πρόβες, να βγάλουν πέντε κομμάτια, να παίζουν λάιβ και να μιλάνε για γυναίκες και ναρκωτικά. Αλλά δεν είναι αυτό. Αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Εδώ είναι το παγόβουνο: να είσαι σε ένα στούντιο από το πρωί μέχρι το βράδυ και να παίζεις και να δουλεύεις. Και εννοείται είναι και οι σχέσεις μέσα στην μπάντα. Υπάρχει τριβή».

Για τον μουσικό στην Ελλάδα περνάει λίγο στο υποσυνείδητο ότι “αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή είναι χόμπι”

Πέρα όμως από την σκληρή δουλειά, ο Βάιος σχολιάζει ότι, ακριβώς επειδή έχει περάσει στο υποσυνείδητο ότι η μουσική είναι χόμπι, η σκληρότερη δουλειά αφορά την πίστη ότι μπορείς να τα καταφέρεις και να πετύχεις στην μουσική. 

«Πιστεύω ότι έχουμε περισσότερα συγκροτήματα ποτέ στην Ελλάδα, ακόμα περισσότερο και από τα 90s, και εξίσου πολύ καλά συγκροτήματα με τότε και αναλογικά για τον πληθυσμό που έχουμε θεωρώ ότι έχουμε πάρα πολλά και εξαιρετικούς μουσικούς. Επειδή ακριβώς είναι δύσκολο το πλαίσιο να επιβιώνεις με αυτό, οι περισσότεροι μουσικοί, όταν τρέχουν με χίλια-δύο και έχουν και μια μπάντα, ή αυτή η μπάντα πρέπει να πηγαίνει μόνη της ή αν τύχει και είναι από τους άτυχους και δεν πηγαίνει, ξεκινάνε τα προβλήματα, γυρνάνε πίσω. Για τον μουσικό στην Ελλάδα περνάει λίγο στο υποσυνείδητο ότι “αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή είναι χόμπι”, οπότε έχοντας αυτό σαν πηγή ενέργειας, δεν δίνει αυτό που θα έδινε σε κάτι που θεωρεί δουλειά. Πρέπει να το πιστέψεις έστω εσύ, να λες εγώ κάνω αυτό, το πιστεύω και το κάνω όσο πιο σοβαρά μπορώ. Έτσι θα δεις και κάποιες επιτυχίες. Ακόμα και ένας τζαζίστας μπορεί να μην πετύχει, γιατί δυστυχώς δεν είναι τόσο μεγάλη η απήχηση σε αυτή τη σκηνή, όμως σίγουρα θα είναι ένας πολύ καλός καθηγητής στη τζαζ, σίγουρα θα έχει πολλές συμμετοχές ως μουσικός κάπου, κάτι θα αναβαθμίσει, κάτι θα εξελιχθεί. Οπότε θα γίνει σίγουρα κάπου καλός και θα μπορεί κάπως να τη βγάζει. Αν δεν κάνεις τίποτα, σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει και τίποτα. Νομίζω ότι η κινητήρια δύναμη είναι ότι όλοι υποσυνείδητα δεν το πιστεύουν ότι είναι επαγγελματίες, οπότε τους παίρνει αυτό μπάλα και τους πετάει κάτω.

Πράξη τρίτη: Οι Thrax Punks

Όπως μας εξήγησαν, οι Thrax Punks έκλεισαν σχεδόν δεκαετία, όπως τους ξέρουμε σήμερα. Ο Βάιος με τον Γιώργο έπαιζαν και παλαιότερα μαζί, αλλά δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα. Ξεκίνησαν το 2015, όμως το όνομα τους βγήκε το 2010, με τον ίδιο αυθόρμητο τρόπο, με τον οποίο βγήκαν και τα πειραγμένα τους κομμάτια.

Γιώργος: Το όνομα μας το ζήτησε ένα φεστιβάλ γιατί δεν είχαμε όνομα πιο μπροστά και πηγαίναμε και γράφαμε ό,τι να είναι στις αφίσες. Γράφαμε, ξέρω εγώ, παραδοσιακό, ψυχεδελικό, πειραματικό, θρακιώτικο κάτι από αυτά. Και όταν σε ένα φεστιβάλ στην Μυτηλίνη είπαμε κάτι τέτοιο, μας λένε “βρείτε ένα όνομα για να βάλουμε στην αφίσα” και μας έδωσαν περιθώριο μερικές ώρες, οπότε αναγκαστήκαμε και βγάλαμε όνομα. Πιο ταιριαστό, αντιπροσωπευτικό στο είδος που παίζουμε, δεν υπάρχει. Δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο το όνομα. Αυτό είναι το όνομα.

Βάιος: Σταθήκαμε τυχεροί σε αυτό - είναι και θέμα τύχης αν θα σου κάτσει το όνομα. Κάπως μας ήρθε και έκατσε. Τα καλύτερα έτσι έρχονται. Είναι θέμα τύχης και θέμα timing να έρθει και να κάτσει ακριβώς.

Υπάρχουν στιγμές που γίνεται μια έκρηξη και αλλάζει εντελώς το τοπίο. Και αυτή η έκρηξη, μουσικά, την έκανε ο Μάλαμας, την έκανε ο Θανάσης, ο Σαδίκης, έγινε με τους VIC, με τον Παπάζογλου

Για σας, ποια είναι η σημασία της παράδοσης;

Βάιος: Η σημασία της παράδοσης είναι η συνέχεια που υπάρχει στη διάδοση μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού. Στις παλιάς εποχές που δεν υπήρχε κάποιος τρόπος να ηχογραφήσεις κάτι, όλα διαδίδονταν από στόμα σε στόμα, από τους παλιούς στους καινούργιους, μετά αυτοί παλιώναν και τα μετέφεραν στους καινούργιους, και πάει λέγοντας.

Πάνος: Αυτός είναι και ο ορισμός της παραδοσιακής μουσικής. Από τη στιγμή που ξεκίνησαν να ηχογραφούνται οι μουσικές και να παίζονται σε ραδιόφωνα σταμάτησε και ο όρος της παραδοσιακής μουσικής. Παραδοσιακή μουσική θεωρείται η μουσική που μετέφεραν μέσω λόγου, όχι μέσω γραφής ή μέσω κάποιου μέσου.

Γιώργος: Η παράδοση είναι ένας τεράστιος θησαυρός, είναι πηγή έμπνευσης. Είναι υπερπλούσια η ελληνική παράδοση, κυρίως σε ρυθμούς και σε μελωδίες και τραγούδια και ιστορίες και στίχους.

Πάνος: Η παράδοση είναι λίγο σαν ηφαίστειο. Πώς είναι τα ηφαίστεια, που περνάει ο καιρός και μένουν εκεί και νομίζουμε ότι δεν δημιουργείται τίποτα, γιατί είναι ένα ηφαίστειο. Όμως κάτι κάτω από αυτό το ηφαίστειο, το σχηματισμό ας πούμε, ζεσταίνεται, υπάρχουν διεργασίες, σιγά σιγά αλλάζει η μορφολογία του εδάφους, έστω και πολύ αργά όσο περνάει ο καιρός. Και υπάρχουν στιγμές που γίνεται μια έκρηξη και αλλάζει εντελώς το τοπίο. Και αυτή η έκρηξη, μουσικά τουλάχιστον, την έκανε ο Σωκράτης Μάλαμας, την έκανε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Ντίνος Σαδίκης, έγινε με τους VIC (Villagers of Ioannina City), με τον Νίκο Παπάζογλου - προσπαθήσαμε να κάνουμε κι εμείς μια τέτοιου είδους έκρηξη. Είναι κάτι που εξελίσσεται. Αυτή είναι η λέξη κλειδή σε οποιαδήποτε ερώτηση. Είναι η εξέλιξη. Και είναι όμορφο να μελετάς λίγο την πορεία σε οποιαδήποτε παράδοση. Γιατί μιλάμε για την εξέλιξη του τόπου. Πώς ξεκινήσαμε και πώς έχουμε καταλήξει.

Βάιος: Η παράδοση σου φέρνει κάποια τραγούδια, κάποιους στίχους, κάποιους χορούς, τα οποία είναι πάρα πολύ πλούσια. Αυτές οι παραδοσιακές  μελωδίες για να αντέξαν τόσα χρόνια, έχουν μια χρυσή συνταγή. Είναι επιτυχημένες. Από μόνο του αυτό το πράγμα, όχι απλά έχει αξία, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο. Δηλαδή, ό,τι και να κάνεις, συνεχίζει να υπάρχει. Για παράδειγμα το Μαργούδι: σε 200 χρόνια πάλι θα υπάρχει ένα Μαργούδι. Για να έχει αντέξει μέχρι τώρα, θα αντέξει κι άλλο. Για κάποιο λόγο, αντέχει στο χρόνο αυτό το πράγμα. Εμείς ζούμε μια ιστορική στιγμή που το διαδίδουμε μέσα από την εποχή μας. Είναι τόσο δυνατή αυτή η στέγη που συνεχίζει στο χρόνο.

Τι είναι η «πανκοπανηγυροψυχεδέλεια»;

Βάιος: Είναι αυτό που ακούς. Πανκ μαζί με πανηγύρι. Η πανκοπανηγυροψυχεδέλεια ήταν μια πρόβα που ηχογραφήσαμε. Αυτή είναι η πρώτη μας δουλειά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό, γιατί μας αρέσει πάρα πολύ. Έχει πολύ ωραία ενέργεια. Μπορεί να μην είναι τέλειο ηχητικά, αλλά είχε πάρα πολύ ενέργεια. Εμείς θέλαμε να προσδιορίσουμε με έναν τρόπο αυτό που παίζουμε. Γιατί αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι εύκολο να το προσδιορίσεις.

Γιώργης: Σαν καλοί χωριάτες, ενστικτωδώς,  λες “ποιοι είστε;”, οι Thax Punks, “τι κάνετε;”, “Πανκοπανηγυροψυχεδέλεια”. Απλά βάζεις λέξεις σε αυτό που κάνεις.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι με το οποίο είστε περισσότερο συνδεδεμένοι;

Βάιος: Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο που όλοι συμφωνούμε ότι αυτό είναι το κομμάτι μας.

Πάνος: Κάποια κομμάτια σου βγάζουν εντελώς διαφορετική ενέργεια όταν τα ακούς από ό,τι όταν τα παίζεις. Και σε αυτό έχει να κάνει και ο κόσμος από κάτω. Γιατί όταν βγαίνουμε και τραγουδάμε, ας πούμε το “κοίτα με γλυκιά μου αγάπη” - που δεν το παίζουμε αλλά στην ουσια το τραγουδάμε -  από κάτω πολλές φορές δεν ακούμε τις ίδιες μας φωνές γιατί ο κόσμος το στηρίζει αυτό το κομμάτι πάρα πολύ. Είναι μια πολύ ανατριχιαστική στιγμή. Μας αρέσει πάρα πολύ.

Γιώργης: Εμένα είναι το “Γιούργια” από τα αγαπημένα μου. Υπάρχουν φορές που έλεγα πώς θα μπορούσα να είμαι εγώ κάτω και να μας ακούω. Να είμαι μέσα στο κοινό και να ακούω εμάς. Και να χορεύω και να συμμετέχω στο κοινό.

Βάιος: Μου αρέσουν τα κομμάτια τα πιο ψυχεδελικά, μυσταγωγικά. Ένα που τα έχει λίγο όλο είναι το “δέντρο”. Μου αρέσει πολύ. Αλλά και το “κόνιαλι” μου αρέσει. Θα έλεγα μάλλον αυτό για την ώρα. Αλλά στον καινούργιο δίσκο νομίζω υπάρχει κάποιο που τα έχει όλα. Αλλά δεν μπορώ να πω ποιο θα είναι.

Μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση, ακούγοντας κάποια από τα κομμάτια τους:

Τι καλύτερο από τη σαπίλα της καραντίνας να κάνεις αρχαία τραγωδία που θα ανέβει στην Επίδαυρο και τελικά και στο Ηρώδειο;

Και κάπου εδώ μας το μαρτύρησαν. Ναι. Είναι επίσημο. Οι Thrax Punks ετοιμάζουν καινούργιο δίσκο. Ίσως, μέχρι να δημοσιευθεί αυτή η συνέντευξη, να έχει ήδη βγει.

Και μετά από αυτή την παρένθεση (η οποία, δεν σας κρύβω, με ενθουσίασε), μας μίλησαν για την εμπειρία τους στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο. Ναι. Έχουν παίξει μουσική εκεί. Και ήταν ανατριχιαστικό.

Γιώργος: Μέσα στην κατάντια της καραντίνας μία σκηνοθέτης έστελνε απεγνωσμένα μηνύματα και mails. Εμείς δεν δίναμε πολλή σημασία. Μέχρι που κάποια στιγμή μας λέει “θα με πάρετε επιτέλους τι θα γίνει”. Μας λέει ανεβάζω Βάκχες, μου αρέσει η μουσική σας, πιστεύω ότι θα ταιριάξει απόλυτα, ελάτε να ξεκινήσουμε πρόβες. Τι καλύτερο από τη σαπίλα της καραντίνας να κάνεις αρχαία τραγωδία που θα ανέβει στην Επίδαυρο και τελικά και στο Ηρώδειο. Και να παίξεις και live στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο.

Βάιος: Ανατριχιαστικό. Η Επίδαυρο και το Ηρώδειο είναι λίγο παγίδες. Είναι δυο επικοί χώροι, αλλά δεν λέει κάτι από μόνο του αυτό. Ήταν σίγουρα μια δουλειά που μας άρεσε πάρα πολύ όλους.

Πάνος: Και ταίριαζε αυτή η δουλειά να παιχτεί σε αυτούς τους χώρους.

Γιώργης: Και μας εξέλιξε απροσδόκητα. Μας έδωσε κίνητρο, σε περίοδο που κοιμόμασταν.

Και από την Επίδαυρο, φέτος θα τους δούμε στην Τεχνόπολη (και όχι μόνο) μαζί με τους Social Waste στις 28 Ιουνίου. Και αυτή η συνεργασία προέκυψε, επειδή αυτά τα δύο συγκροτήματα - όσο παράδοξο και να σας ακουστεί - ταιριάζουν. Και θα καταλάβετε γιατί.

Βάιος: Συζητούσαμε για πολύ καιρό ότι είμαστε λίγο εσωστρεφείς και θα θέλαμε να κάνουμε κάποια συνεργασία. Είμαστε οικογένεια, ιδρυματοποιημένοι. Κάπως υπήρχε αυτό το συναίσθημα. Παρακολουθούσαμε χρόνια τους Social Waste και γουστάραμε όλο αυτό το συνεργατικό, το αυτοοργανωμένο. Και ήρθε μια πρόταση από ένα συνεργάτη και φίλο μας. Και εμείς ξαφνικά λέμε “πραγματικά θα είναι τέλειο να το κάνουμε”. Και κάπως έτσι προέκυψε.  

Γιώργης: Έχουμε προσωπικές σχέσεις με κάποια από τα μέλη των Social Waste. Στην πλάκα έχει ειπωθεί παλιότερα. Αλλά δεν το είχαμε κάνει ποτέ.

Βάιος: Θα είναι πάρα πολύ ωραίο. Και εμείς θέλαμε κάτι τέτοιο. Και οι social είναι δικά μας παιδιά. Ταιριάζουμε.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στην ουσία της συνεργασίας. Την αυτοοργάνωση.

Βάιος: Το σχήμα μας είναι λίγο παραπάνω από αυτοοργανωμένο. Δεν έχουμε κάποιο αρχηγό. Αυτό που θα πω εγώ, αυτό που θα πεί ο Πάνος, αυτό που θα πει ο Γιώργος, έχει την ίδια αξία.

Γιώργης: Και κάποιος μάνατζερ να υπήρχε, δεν θα κάναμε κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο. Δηλαδή αυτό που κάνουμε, το κάνουμε ούτως ή άλλως. Αυτό που δεν κάνουμε, δεν το κάνουμε ούτως ή άλλως.

Βάιος: Είμαστε αυτοοργανωμένοι και μάλιστα σε πολλούς τομείς. Στον τρόπο που θα ηχογραφήσουμε ένα δίσκο. Στον τρόπο που θα τον διανείμουμε το δίσκο. Πώς θα τον πουλήσουμε το δίσκο. Πώς θα πάρουμε αποφάσεις. Πώς θα κάνουμε tour. Δηλαδή σε όλα… Πραγματικά όλα περιμένουν τα χέρια μας.

Έχετε απορρίψει προτάσεις για live;

Βάιος: Βέβαια.  Εννοείται. Πάρα πολλές φορές.

Πάνος: Μας είχαν πει κάποτε να παίξουμε σε show του Βασίλη Καρρά.  Δεν το κάναμε. Και είναι από τα live που λες όχι. Αλλά εγώ θα την πω την αλήθεια. Ίσως θα θελα να παίξω με Βασίλη Καρρά.

Γιώργης:  Φέτος ακυρώσαμε φεστιβάλ στη Σπάρτη για ιδεολογικούς λόγους.

Βάιος:  Είχαν πέσει κάποια στιγμή κάτι προτάσεις για να δώσουμε μουσική για εκπομπές. Επίσης το απορρίψαμε, γιατί ιδεολογικά κάπως δεν μας καθόταν. Ή για να εμφανιστούμε σε εκπομπές επίσης. Για κάποιο λόγο δεν μας πάει. Είναι σημαντικό σε αυτό που κάνουμε να υπάρχει μια ηθική, με την οποία εμείς να είμαστε ευχαριστημένοι. Είναι σημαντικό, αλλιώς χάνεται το νόημα. Δεν θα το παίξουμε ιδεολόγοι. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Γιώργης: Επίσης είμαστε και λίγο μη εμπορικοί. Είμαστε λίγο αντικαπιταλιστές και σε αυτό το πλαίσιο έχουμε πει αρκετά όχι σε τέτοιες προτάσεις που για όλους θα ήταν σούπερ. Θα είχαν την προβολή που δεν θέλουμε.

Επίλογος

Η τέχνη δεν είναι πάντα απαραίτητο να διαλέγει πλευρά ή να είναι πολιτικοποιημένη. Αλλά συμβαίνουν διάφορα στην εποχή μας. Όταν εντός και εκτός της χώρας συμβαίνουν πολλά θλιβερά, πιστεύουμε ότι η τέχνη μπορεί να συμβάλλει με κάποιο τρόπο. Και οι Thrax Punks, με τεράστια ταπεινότητα και ευσυνειδησία, κλείνουν αυτή τη συζήτηση, προσπαθώντας να καθορίσουν τη θέση τους απέναντι στη δυστοπία των καιρών μας.

Για να είσαι φασίστας και μουσικός μαζί πρέπει να είσαι πολύ μπερδεμένος τύπος

Πάνος: Η τέχνη και ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι καθοδηγητικός. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να αφυπνίζει. Ή τέλος πάντων, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι. Εγώ δεν είμαι κάποιος για να έρθω να σου πω ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ ή ψήφισε Νέα Δημοκρατία. Εγώ απλά θα έρθω και θα σου πω ότι ξέρεις τι, επί ΣΥΡΙΖΑ και επί Νέας Δημοκρατίας έχουν γίνει αυτά, αυτά και αυτά. Δες τα. Αυτός είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη. Να χτυπάει καμπανάκια. Όχι να δείχνει τρόπους.

Βάιος: Ο καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να χτυπήσει καμπανάκια. Απλά κάποιες φορές, η μουσική έχει την ιδιότητα να ανακαλύπτεις κάπως ότι π.χ. δεν υπάρχουν σύνορα ή ότι δεν υπάρχει αυτή ανισότητα των φύλων ή ότι ο καθένας επιλέγει το φύλο που θέλει να έχει. Ας πούμε, δεν μπορείς να είσαι μουσικός και να είσαι φασίστας. Για να είσαι φασίστας και μουσικός μαζί πρέπει να είσαι πολύ μπερδεμένος τύπος.

Γιώργος: Η τέχνη στις μέρες μας βοηθάει πάρα πολύ. Οι καλλιτέχνες έχουν μια μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ τους. Συνέχεια γίνονται συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης για ανθρώπους που έχουν προβλήματα υγείας και πρέπει να κάνουν μια επικίνδυνη και πανάκριβη θεραπεία. Και βλέπεις ότι παίζουν και 10 και 20 καλλιτέχνες για να προσφέρουν κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο. Όπως γίνονται συναυλίες για να μαζευτούν λεφτά για τους καλλιτέχνες της Γάζας, για τους καλλιτέχνες στην Τουρκία και κάποιους πολιτικούς πρόσφυγες. Γενικώς υπάρχει αλληλεγγύη.

Αν περιμένει κάποιος το είδωλό του να τον ξυπνήσει για να καταλάβει τα δικαιώματά του, τότε έχουμε χάσει

Βάιος: Η τέχνη απλά υπάρχει. Είναι ένας σηματοδότης. Είναι ένα φως κάπου. Μπορεί να έχει και σαφή επιρροή. Αλλά μπορεί να είναι και απλά ένα συναίσθημα, το οποίο να ξεκλειδώνει τον άνθρωπο σε κάποια του πτυχή.  Είναι εκεί για να στηρίξει πανανθρώπινες αξίες. Είτε λέγεται αλληλεγγύη, είτε λέγεται περιβάλλον. Αλλά όχι για να σου προωθήσει κάποια ιδεολογία. Θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε ο οποιοσδήποτε να χρησιμοποιεί την τέχνη για αυτό τον λόγο.

Είναι κάτι το οποίο αναφέρεται σε όλους. Για τη φύση ενδιαφέρεται και ο φασίστας πολύ πιθανόν. Θα βαράει πενηντάρια σε κάποια φάση στην Ελλάδα. Το πενηντάρι δεν κάνει διάκριση σε έναν αριστερό ή σε έναν δεξιό.

Πολλές φορές έχουμε ακούσει από κόσμο, που λέει “Ελάτε να παίξετε εκεί πέρα για αλληλεγγύη” και εσύ μπορεί για κάποιους λόγους να μην πας. Ποτέ δεν είναι οικονομικοί οι λόγοι. Ο καλλιτέχνης δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει ένα statement. Αυτό μπορεί να προκύψει... Μπορεί και όχι. Το αν μπορώ να παίξω κάπου για αλληλεγγύη, είναι ισάξιο με το αν θέλει ένας αρχιτέκτονας να πάει να σχεδιάσει κάτι ή ένας εργολάβος να κάνει ένα καταυλισμό για να υποστηρίξει τους ανθρώπους.

Πάνος: Αν δεν μπορεί ο καθένας  να ξυπνήσει από μόνος του, νομίζω ότι και τον μεγαλύτερο καλλιτέχνη να έχεις μπροστά σου, δεν έχει νόημα. Γιατί αν περιμένει κάποιος το είδωλό του να τον ξυπνήσει για να καταλάβει τα δικαιώματά του, τότε έχουμε χάσει. Ο καλλιτέχνης είναι εκεί για να υπενθυμίζει κάποια πράγματα. Αν πάει να κάνει το κάτι παραπάνω, θα έχουμε χάσει τους ρόλους μας σαν πολίτες αυτής της κοινωνίας.

Βάιος: Στη μουσική μας, θα ακούσεις στίχους που φέρουν μια ιδεολογία, έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση. Δεν είναι όμως αυτός ο αυτοσκοπός. Εννοείται το εκμεταλλευόμαστε και πρέπει να το εκμεταλλευόμαστε προς μια κατεύθυνση η οποία θα επωφελήσει την κοινωνία.

Πάνος: Το βάζουν το λιθαράκι όλοι τους, αλλά δεν μπορεί ο καλλιτέχνης να βάλει ένα λιθαράκι παραπάνω. Δεν είμαστε επιστήμονες. Έτυχε να έχουμε ένα όργανο και ένα ακροατήριο. Η ευθύνη μας μεγαλώνει πολύ περισσότερο όταν πιάνουμε ένα μικρόφωνο και έχουμε κόσμο από κάτω.

Βάιος: Πάντα θα πούμε τη γνώμη μας, δε θέλουμε να είμαστε αμέτοχοι. Από μικροί ήμασταν μέσα σε διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις, σε στέκια, σε καταλήψεις, σε συνελεύσεις, στα φοιτητικά πράγματα. Και μέσα έχουμε μπει, μας έχουν δέσει. Αλλά δεν είμαστε από τους καλλιτέχνες που πιστεύουν ότι έχουμε το αλάθητο και θα πάμε απλά κόντρα σε ένα σύστημα και θα το παίζουμε αριστεριστες. Το να ασκείς κριτική και να το παίζεις ιδεολόγος, δεν αρκεί από από μόνο του. Υπάρχει μια συνθήκη που ρέει αυτή τη στιγμή και πρέπει να την κρίνει ο καθένας.

Η συζήτησή μας με τους Thrax Punks έκλεισε, έχοντας λάβει τις απαντήσεις μου. Πέρα από εκπληκτικοί μουσικοί, που οραματίστηκαν κάτι εντελώς ασαφές και παράδοξο και το έκαναν πράξη, είναι και απόλυτα συνειδητοποιημένοι και ενεργοί απέναντι και στα παράδοξα της εποχής.

Με μια φράση που με στιγμάτισε και συνοψίζει την ατόφια και σπάνια ομορφιά αυτών των τύπων σταμάτησα την ηχογράφηση:

«Η αλήθεια κρύβεται στους SEX PISTOLS» (γέλια)

Φωτογραφίες: Μαρία Γαλάτη

Social Waste + Θραξ Πανκc LIVE 

Παρασκευή 28 Ιουνίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ