*Γράφει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Ο κ. Ανδρουλάκης για την ώρα φαίνεται να μην ελέγχει την κατάσταση στο κόμμα του, ούτε, όμως, και ο κ. Κασσελάκης ο οποίος  αμφισβητείται ευθέως από κορυφαία στελέχη και ως αντίδραση επέλεξε μια σφοδρή και τελική (;) σύγκρουση με τον κ. Τσίπρα. Επιπλέον, μικρότερα κόμματα, όπως η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή το ΜΕΡΑ 25, αναμένεται να επαναπροσδιορίσουν την τακτική και την πολιτική τους. Το βέβαιο είναι ότι το καλοκαίρι θα είναι θερμό και σε πολιτικό επίπεδο.

Τα αποτελέσματα των διεργασιών που γίνονται στα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς και θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό και αν η συζήτηση για τη  συνεργασία αυτών των κομμάτων  θα αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής τους ή αν θα ενταφιαστεί οριστικά και θα συνεχιστεί ένα αδιέξοδο παιχνίδι για το ποιος  θα κηδεμονεύσει  στον χώρο. Η πρόταση που κατέθεσαν οι κ.κ. Κοτσακάς και Τεμπονέρας εξακολουθώ να πιστεύω ότι αποτελεί μια καλή βάση για να εξετάσουν  τα κόμματα την προοπτική της συμπόρευσης τους. Στο πλαίσιο αυτό  θεωρώ ότι μπορεί να γίνουν οι ακόλουθες επισημάνσεις.

Μια συνεργασία δεν μπορεί να αφορά μόνο τις εκλογές, αλλά χρειάζεται να δοκιμαστεί στην πράξη πριν από αυτές. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκινήσει άμεσα από τα συνδικάτα, τους φορείς, τα σωματεία και γενικώς από τα συλλογικές εκφράσεις των πολιτών. Μόνο έτσι θα καταφέρει να γίνει στέρεα, να ριζώσει στη συνείδηση των πολιτών, να εμπνεύσει  και να εκπέμψει το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής  απέναντι στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Με αυτόν τον τρόπο θα αναπτυχθούν δεσμοί αλληλεγγύης, σεβασμού και  αλληλοκατανόησης  και θα βρεθούν οι απαραίτητοι μηχανισμοί για να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και τα προβλήματα που είναι λογικό και αναμενόμενο να προκύψουν. Η κοινωνία σήμερα δε χρειάζεται μόνο μια άλλη πολιτική, αλλά γενικότερα ένα άλλο πλαίσιο αξιών και ιδανικών, μια διαφορετική  πολιτιστική ταυτότητα την οποία οφείλει να προβάλλει αυτή η συμπόρευση.

Λίγες ώρες αφότου τέθηκε το θέμα της μετωπικής συμπόρευσης των κεντροαριστερών  και αριστερών δυνάμεων, ορισμένοι αρθρογράφοι, υποστηρικτές του κ. Τσίπρα, τον παρουσίασαν ως τη μοναδική λύση για να ηγηθεί της απόπειρας. Μάλιστα προέβαλαν  και γκάλοπ τα οποία τον κατέγραφαν  ως τον καταλληλότερο για να συσπειρώσει τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους .  Ασφαλώς η προσπάθεια για τη συνεργασία της κεντροαριστεράς δεν μπορεί να αρχίζει και να  εξαντλείται σε οποιαδήποτε προσωπικότητα,  πολύ δε περισσότερο στα πρόσωπα του κ. Τσίπρα, του κ. Παπανδρέου και άλλων, οι οποίοι έχουν δοκιμαστεί και έχουν συνδεθεί με πολύ αρνητικές πολιτικές επιλογές. Ελάχιστα βοηθάει στην παρούσα φάση η ονοματολογία και η προβολή του ενός ή του άλλου «μεσσία.» Εξάλλου με φθαρμένα υλικά είναι πολύ δύσκολο  να χτίσεις το νέο.

Η συνεργασία της αριστεράς κα της κεντροαριστεράς δεν είναι υπόθεση ούτε μόνο της κορυφής, ούτε μόνο της βάσης. Είναι ζήτημα που αφορά και τις δύο. Μια συμπόρευση η οποία  είναι αποτέλεσμα διαβουλεύσεων αποκλειστικά  σε επίπεδο ηγεσιών, μακριά από τα μέλη και τους φίλους  των συνεργαζόμενων κομμάτων, χωρίς να λάβει υπόψη τις θέσεις, τις ιδέες, τις απόψεις των κοινωνικών ομάδων δε θα πάει πολύ μακριά. Ούτε όμως μια συνεργασία που θα ξεκινάει από κάτω , αλλά  θα σαμποτάρεται σε επίπεδο κορυφής. Μια  συμπόρευση είναι σχέση  αλληλεπίδρασης,  έχει ανάγκη τον λαϊκό παράγοντα, τη στήριξη και τη συμμετοχή των πολιτών. Γι’ αυτό  και δε χωρούν σε μια τέτοια προσπάθεια λαϊκισμοί, μεγαλόστομες  διακηρύξεις, δημαγωγίες, παραπλανητικές υποσχέσεις και κούφια, κενά περιεχομένου λόγια. Απαιτείται να ειπωθεί η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Είναι και αυτό ένα δείγμα της διαφορετικής πολιτικής  κουλτούρας που χρειάζεται να έρθει σε αυτόν τον τόπο.

Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά και την αριστερά τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς. Όποια και αν είναι τα αποτελέσματα  των διεργασιών, ένας δρόμος είναι ανάγκη να μείνει ανοικτός: αυτός της ειλικρινούς και ξεκάθαρης συμπόρευσης. Άλλη προοπτική δεν είναι ορατή, τουλάχιστον για την ώρα, στον πολύπαθο ετούτο τόπο.

*Εκπαιδευτικός στο 1^ο Γυμνάσιο Καλαμάτας